diabeł
Student
Dołączył: 29 Kwi 2008
Posty: 210
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 10 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: kalisz
|
 Wysłany: Czw 12:52, 22 Maj 2008 Temat postu: STYLISTYKA |
|
|
Rzucam po kolei wszystko co mam w zeszycie. Definicje częściowo z wikipedii, częściowo moje, prawa autorskie nie są zastrzeżone  (Ewelina, wiesz o co chodzi  )
STYL (JĘZYKOWY) to relacja między formą oznaczającą a treścią oznaczaną wypowiedzenia, czyli według nazewnictwa Noama Chomsky'ego napięcie między strukturą głęboką a strukturą powierzchniową tekstu. Można zatem powiedzieć, że jest to relacja między tym, co znaczy dany tekst, a tym, którymi znakami językowymi i konstrukcjami składniowymi znaczenie to jest wyrażane. Styl rozumiany jest więc w potocznym ujęciu jako sposób wyrażania określonej treści.
ODMIANY STYLÓW:
Styl artystyczny - styl dzieła literackiego, które ma za tworzywo język, ale rządzi się innymi prawami niż wszelkie inne komunikaty językowe. W języku artystycznym na pierwszy plan wysuwa się funkcja estetyczna i poetycka. W tekstach zaliczanych do literatury pięknej zauważamy wielkie zróżnicowanie stylistyczno-językowe. Cechy stylu artystycznego:
* oryginalność metaforyki, która wiąże się z oryginalnością stylu pisarza;
* zależność od osobowości i talentu pisarza;
* świadome i celowe użycie elementów emocjonalnych;
* umiejętna indywidualizacja języka postaci;
* występowanie neologizmów;
* umiejętny dobór środków plastycznych służących do opisu przedstawianych postaci, zdarzeń, miejsc, zjawisk, przedmiotów;
* bogactwo środków językowych;
* bogactwo figur stylistycznych;
* stosowanie stylizacji na gwary środowiskowe, archaizacji, dialektyzacji.
Styl naukowy - styl, którym pisane są dzieła specjalistyczne z różnych dziedzin nauki; funkcjonalna odmiana stylowa języka literackiego, występująca w pracach naukowych. Styl jest zróżnicowany ze względu na przedmiot badań naukowych i ze względu na cechy indywidualne autorów. Zależnie od tego, jakiej nauki rozprawa dotyczy, występuje w tym stylu duża liczba wyrazów specjalnych, terminów o ściśle określonych znaczeniach. Cechy stylu naukowego:
* terminologia naukowa i specjalistyczna, język wzorów i symboli;
* jednoznaczność i precyzja informacji;
* unikanie elementów oceniających;
* obiektywne przedstawianie zjawisk i problemów (używanie form bezosobowych lub formy liczby mnogiej);
* brak pierwiastków emocjonalnych;
* przeważają zdania złożone podrzędnie nad współrzędnymi;
* stosowanie wyrażeń modalnych;
* występowanie dużej liczby rzeczowników niekonkretnych, oznaczających pojęcia umysłowe, oderwanych przymiotników i czasowników nazywających czynności pojęciowe, przysłówków i wyrażeń przysłówkowych, spójników i zaimków wskazujących cechy i relacje;
* logiczna kompozycja obejmująca tezy, argumenty, wnioski, przykłady;
* stosowanie tabel, wykresów;
* cytowanie prac innych autorów, stosowanie przypisów.
Styl przemówień (styl retoryczny) - styl najbardziej zbliżony do języka artystycznego, najbardziej ozdobny, operuje kunsztowną budową zdań. Zawiera wyrazy, wyrażenia i zwroty nacechowane emocjonalnie.
Cechy stylu przemówień:
* stosowanie apostrof, za pomocą których mówca zwraca się do słuchaczy;
* pytania retoryczne, na które nie oczekuje się odpowiedzi, ale pobudzają słuchaczy do myślenia;
* zdania wykrzyknikowe;
* starannie dobrane słownictwo;
* podniosłe epitety i metafory;
Wyodrębnia się dwa rodzaje wystąpień: okolicznościowe i oficjalne. W wystąpieniach okolicznościowych wprowadza się wiele elementów języka potocznego, cechuje się schematyzmem i szablonowością składniową i frazeologiczną.
Styl publicystyczny - odmiana polszczyzny literackiej realizowana w tekstach dziennikarskich. Dobór środków językowych zależy od tematyki przekazu oraz od gatunku. Styl ten skupia w sobie elementy stylu potocznego, artystycznego, naukowego i urzędowego. Cechy stylu publicystycznego:
* oficjalność wypowiedzi;
* stosowanie wyrażeń i zwrotów idiomatycznych, potocznego słownictwa i potocznej frazeologii;
* występowanie wyrażeń i zwrotów stereotypowych, słownictwa modnego, wyrazów obcych
* występowanie elementów emocjonalnych i wartościujących;
* stosowanie słownictwa specjalistycznego w recenzjach i artykułach problemowych;
Styl urzędowy - odmiana języka literackiego, realizowana w instrukcjach, zarządzeniach, regulaminów, komunikatach, zawiadomieniach i pismach urzędowych. Występuję w dwóch rodzajach: styl wypowiedzi kancelaryjnych i styl aktów prawnych. Należy do stylów oficjalnych, do sfery komunikacji społecznej. Cechy stylu urzędowego:
* nakazowość;
* używanie trybu rozkazującego;
* przewaga zdań bezosobowych;
* odindywidualizowanie języka;
* słownictwo pozbawione emocji;
* nakazy i zakazy;
* częste występowanie strony biernej;
* treść w formie paragrafów i punktów;
* terminologia z zakresu ekonomii, prawa, administracji.
Styl potoczny - styl funkcjonalny przeważający w codziennych wypowiedziach , odmiany mówionej i pisanej. Jest naturalnym środkiem porozumiewania się ludzi. Cechy stylu potocznego:
* słownictwo o zabarwieniu potocznym;
* podobieństwo do stylu kolokwialnego i odmian regionalnych;
* słownictwo ekspresywne;
* potok składniowy;
* duża obrazowość;
* bogata synonimika potoczna;
* przewaga zdań pojedynczych nad złożonymi, współrzędnie złożonych nad złożonymi podrzędnie;
* zdania niepełne, eliptyczne, anakoluty, występują równoważniki zdań;
* powtarzanie wyrazów;
* dosadne porównania.
Styl indywidualny - charakterystyczny dla danego autora zespół środków językowo- stylistycznych stosowany w jego dziełach, zależny od cech indywidualnych pisarza. Termin ten odnosi się też do stylu utworów. Rozwijany świadomie dla uzyskania oryginalności dzieł.
STYLISTYKA to dyscyplina z pogranicza nauki o literaturze i językoznawstwa, zajmująca się opisem, analizą porównawczą, interpretacją i systematyzacją stylów językowych; także: nauka o indywidualnych formach ekspresji językowej, oraz stylach charakterystycznych dla epok.
PROZODIA(gr. prosoidia pieśń z akompaniamentem) 1. Brzmieniowe właściwości mowy nakładające się na głoskowy, sylabiczny i wyrazowy ciąg wypowiedzi. Należą do nich akcent, intonacja i iloczas. Niekiedy w poezji pojęcie prozodii jest używane jako synonim metrum. 2. Dyscyplina naukowa zajmująca się brzmieniowymi zjawiskami wiersza – zagadnieniami akcentu, iloczasu, intonacji.
FUNKCJE JĘZYKA – relacje języka do szeroko rozumianego środowiska. Przez środowisko rozumiemy tu świat, rzeczywistość, przyrodę, społeczeństwo, ludzi, struktury społeczne, kulturę, procesy psychiczne, emocje, sytuacje komunikacyjne. Funkcje podstawowe:
1. Kognitywna – poznawcza, racjonalna. Polega ona na wyrażaniu myśli, sądów, idei, pojęć, ale także na realizowaniu ich. Funkcja ta polega na zdobywaniu wiedzy o świecie. Badają ją: logika, psychologia, filozofia.
2. Społeczna – odzwierciedla miejsce i rolę języka w relacjach społecznych. Język jest narzędziem tworzenia i regulowania relacji społecznych. Jest też najważniejszym narzędziem podziału kompetencji i układu ról społecznych w różnych sytuacjach. Badają ją: socjologia, psychologia społeczna, medioznawstwo.
3. Afektywna – emotywna, ekspresywna. Jest związana z przekazywaniem emocji. Badają ją: poetyka, literaturoznawstwo, psychologia twórczości.
Funkcje języka są według Jacobsona przyporządkowane elementom sytuacji komunikacyjnej, a przede wszystkim są przyporządkowane różnym orientacjom na różne elementy tej sytuacji. Możliwa jest przy tym orientacja na:
* nadawcę – funkcja ekspresywna, w której celem komunikatu jest nadawca;
* odbiorcę – funkcja konatywna, impresywna, której istotą jest wpływ na partnera;
* kontekst – funkcja przedstawieniowa (referencyjna, symboliczna), czyli reprezentacja przedmiotów i faktów;
* kod – funkcja metajęzykowa, która koncentruje się na samym kodzie (opisuje język);
* kontakt – funkcja fatyczna, czyli nawiązanie i podtrzymywanie kontaktów w społeczeństwie;
* komunikat – funkcja poetycka, czyli operacje ze znakami, z formą językową tekstu, koncentracja uwagi na sposobie mówienia.
Można także wyróżnić za prof. Aleksandrem Kiklewiczem funkcje języka, uwzględniając jego relacje do środowiska:
1. Funkcja nominatywna (przedstawieniowa, metajęzykowa, nazywająca) polega na tym, że jednostki języka, wyrazy, zdania występują jako znaki przedmiotów i stanów rzeczy. W pewnym stopniu struktura semantyczna znaczeniowo odzwierciedla strukturę świata.
2. Funkcja kognitywna (poznawcza, funkcjonalna, encyklopedyczna) to rola języka w procesach poznania świata przez człowieka. Każdy język jest źródłem informacji o świecie. Opanowanie języka jest zawsze przyswojeniem wiedzy o świecie. Źródłem informacji są przede wszystkim znaki, wyrazy, idiomy. Poznawcza funkcja języka jest najbardziej oczywista w przypadku przyswajania języków obcych. Funkcja kognitywna to fragment wiedzy człowieka o świecie (czyli koncept). Każdemu znakowi, wyrazowi języka, nie tylko przyporządkowane jest znaczenie leksykalne, ale także określa on kategorie kognitywne, które są bogatsze, szersze niż znaczenie leksykalne. Każde wyrażenie językowe, każdy tekst interpretowany jest w świetle jakiejś określonej kategorii kognitywnej.
3. Funkcja perceptywna (dekodująca) to rola języka jako środka rozumienia tekstów. W wielu sytuacjach komunikacji wirtualnej język ma jedynie funkcje odbiorczą.
4. Funkcja komunikacyjna (społeczna, pierwotna) umożliwia relacje społeczne, realizowanie wspólnej działalności, podział ról w społeczeństwie. Występuje w kilku rodzajach:
a) Funkcja interaktywna (interpersonalna), w której język jest najważniejszym narzędziem przekazywania informacji i oddziaływania na partnerów za pomocą informacji. W latach 60. XX w pojawiła się pragmalingwistyka, która bada użycie języka w społeczeństwie, w aktach mowy. Jej twórcą był angielski filozof John Austin. Wydał książkę O aktach mowy. Przedmiotem tej teorii nie są tylko zdania językowe, ale też czynności, które realizujemy artykułując zdania. Austin rozróżnił 3 aspekty wyrażeń językowych: lokucja – samo wypowiedzenie jakiejś treści, samo zdanie, np. Dzień dobry!, illokucja – intencja, zamiar, plan, który realizuje człowiek za pomocą wyrażenia językowego (mówiąc Dzień dobry! realizuję akt przywitania się), perlokucja – zaplanowane następstwo, a więc to, co nadawca zakłada w czynnościach, w zachowaniu odbiorcy.
b) Funkcja manifestacyjna (indeksowa) polega na tym, że za pomocą języka człowiek wyraża, manifestuje swoją przynależność lub nieprzynależność do pewnych grup społecznych. Zwykle w tym celu używa się socjolektów, np. ktoś, kto mówi w żargonie przestępczym, ujawnia, że należy do grona przestępczego.
c) Funkcja fatyczna – pojęcie to wprowadził Bronisław Malinowski. Polega na tym, że za pomocą języka, w formie mówienia, stwarzamy i podtrzymujemy stosunki społeczne. Jest to czynność niedynamiczna, w pewnym sensie zachowanie fatyczne jest bezsensowne (np. puste rozmowy toczone tylko po to, by podtrzymać kontakt). Sam fakt rozmowy jest ważniejszy niż to, co się mówi.
5. Funkcja aktywna polega na użyciu języka w celu realizacji psychicznej, intelektualnej lub emocjonalnej aktywności człowieka. Najczęściej realizuje się jako funkcja emotywna: a) funkcja myślowa – realizacja myślenia przez mówienie, b) mówienie wewnętrzne (mówienie bez słów, L. Wygocki), c) mówienie egocentryczne czyli echologia (J. Piaget) – w mówieniu dzieci ponad 80% tekstów nie ma adresata, zwykle jest to mówienie w celu echologii, czyli w celu przyswojenia języka, d) funkcja tekstowa – wykorzystanie języka w celu pisania tekstów. W przypadku tekstów pisanych odbiorca jest wirtualny, a czasami nie istnieje.
6. Funkcja magiczna (kreacyjna) – polega na wierze człowieka w to, że znaki językowe, przede wszystkim wyrazy, to naturalne części nazywanych przedmiotów, rzeczy, a więc używając ich możemy oddziaływać na rzeczy, na świat. Człowiek wierzy, że mówiąc może oddziaływać na przedmioty materialne np. dzień dobry oddziałuje magicznie, sprawia, że ktoś będzie miał dobry dzień, że będzie zdrów.
ELEMENTY JĘZYKA MÓWIONEGO
- kolokwializmy
- przedłużenia samogłosek (np. goooooooooooooooooooooooooool)
- błędy fonetyczne
- anakoluty
- wulgaryzmy (mam podać przykłady?)
- stosowanie równoważników zdań / zdań pojedynczych
- inna kolejność części zdania w zdaniu
- wyraźne emocje
ELEMENTY JĘZYKA PISANEGO
- zdania złożone
- mowa zależna
- perspektywa czasu
- stonowane emocje
SPÓJNOŚĆ TEKSTU - najogólniej pewna jednocząca zgodność która może występować między wyrazami. Elementy/warunki spójności tekstu:
- zrozumienie przez odbiorcę
- nawiązania między zdaniami
- uporządkowanie treściowe i gramatyczne
- motyw przewodni
- zaimki osobowe i względne
- synonimy
- spójniki i przysłówki stopniowane chronologicznie
- wiedza własna (np. Gre-No-Li stanowiło zabójczą mieszankę. Ich następców znalazł dopiero Świecący Głową, w osobach Latających Holendrów. Diavolo znowu triumfowali.
zrozumieliście? nie. o to właśnie chodzi w tym elemencie spójności)
KOHEZJA - spójność syntaktyczna (linearna)
KOHERENCJA - spójność semantyczna
HIPONIM - wyraz uogólniający (np. kwiat)
HIPERONIM - wyraz uszczególniający (np. róża)
KOHIPONIM taki hiponim, który ma cechy wspólne z innym hiponimem (np. róża i fiołek)
HIPONIMIA - zawieranie się jednego znaczenia w drugim. (np. "róża" zawiera się w znaczeniu "kwiat"; wyraz "kwiat" jest nadrzędny w stosunku do jego hiponimów; "róża", "fiołek" to kohiponimy wyrazu "kwiat"; wyraz "kwiat" jest bardziej inkluzywny niż "róża")
WYRAŻENIA METATEKSTOWE - wyrażenia o charakterze wyliczającym (np. najpierw, potem), mające uwypuklić argumenty, uporządkować wypowiedź
DELIMITATOR - sygnał wskazujący na część tekstu
* inicjalny - na początku tekstu (np. Szanowny Panie)
* finalny - na końcu tekstu (np. Pozdrawiam)
REGUŁY POPRAWNOŚCI TEKSTU
Tekst musi być konstruowany według trzech reguł poprawności :
* jasność tekstu
* poprawny szyk zdania
* poprawne formy wyrazów
PRZYDAWKA CHARAKTERYZUJĄCA - wskazuje na konkretną cechę; występuje przed rzeczownikiem (np. pachnący groszek - jako aromatyczny, wonny - przydawka określa cechę rośliny)
PRZYDAWKA GATUNKUJĄCA - stanowi część konkretnej nazwy własnej; występuje po rzeczowniku (np. groszek pachnący - jako Lathyrus odoratus, gatunek rośliny rocznej wywodzący się z rejonu śródziemnomorskiego (Kreta, Sycylia), w Polsce wyłącznie w uprawie jako roślina ozdobna, tylko przejściowo dziczejąca (efemerofit).
UZUS JĘZYKOWY - przyjęty w danej społeczności sposób posługiwania się systemem językowym, jego jednostkami i regułami ich łączenia. Uzus jest podstawą kształtowania się normy językowej.
NORMA JĘZYKOWA - opisuje elementy systemu językowego uznawane za wzorcowe i poprawne, motywując to względami historycznymi, tradycją i kulturą językową, estetyką i uzusem. Powstanie normy językowej wymaga jej skodyfikowania i pojawia się w związku z powstaniem literatury piśmienniczej w danym języku. Norma językowa kodyfikuje przede wszystkim formę pisaną danego języka. Kodyfikacja normatywna obejmuje gramatykę (normatywną), ortografię (zasady pisowni), ortofonię (zasad wymowy) oraz słowniki poprawnościowe. Tylko na gruncie normy możliwe jest mówienie o błędzie językowym. Historycznie najwcześniejsze formy kodyfikacji polegały właśnie na przytaczaniu przykładów form niepoprawnych. Również pierwsze gramatyki oraz gramatyki szkolne miały często charakter normatywny.
BŁĄD JĘZYKOWY - odstępstwo od skodyfikowanej normy językowej. Kodyfikacja normy obejmuje istnienie gramatyki normatywnej, ortografii (zasad pisowni) i ortofonii (zasad wymowy starannej). Większość słowników ma charakter normatywny. O błędności czy poprawności danej formy można mówić tylko z punktu widzenia jakiejś normy. Błędy możemy sklasyfikować następujący sposób:
1. Błędy gramatyczne
* błędy fleksyjne
* błędy składniowe
2. Błędy leksykalne
* błędy słownikowe
* błędy frazeologiczne
* błędy słowotwórcze
3. Błędy fonetyczne
* niepoprawna wymowa
* literowe odczytywanie wyrazów
* redukcja głosek i grup głoskowych
* niepoprawne akcentowanie wyrazów i form wyrazowych
4. Błędy stylistyczne (użycia)
* niewłaściwy dobór środków językowych w określonej wypowiedzi, niedostosowanie ich do jej funkcji
* naruszenie zasad jasności, prostoty i zwięzłości stylu
5. Błędy zewnętrznojęzykowe (zapisu)
* błędy interpunkcyjne
* błędy ortograficzne
HIPERPOPRAWNOŚĆ - inaczej przesadna poprawność lub przesada poprawnościowa; zastępowanie form zgodnych z normą językową formami błędnymi, ale uznawanymi przez użytkownika języka za bardziej poprawne.
MANIPULACJA JĘZYKOWA - forma zamierzonego i intencjonalnego działania komunikatem tekstowym, mającego na celu wywarcie korzystnego dla manipulatora wpływu na osobę lub grupę. Działania te są ukryte dla świadomości odbiorcy. Najczęstszymi środkami językowymi wykorzystywanymi w manipulacji językowej są:
* wyrazy wartościujące
* formy 1os. lm wprowadzane do tekstu w celu wywołania wrażenia tożsamości nadawcy i odbiorcy
* wyrazy zawierające pozytywną ocenę odbiorcy, które poprzedzają przekazywany komunikat
* wypowiedzi tak zbudowane, że nie da się im zaprzeczyć i przez to wydają się zawsze prawdziwe
* mówienie między wierszami
* eufemizmy
* zmienianie znaczenia wyrazów
* stosowanie MOWY ŁASICZEJ - szczególnej, wieloznacznej terminologii lub szczególnej składni stosowanej (zazwyczaj intencjonalnie) przez wypowiadającego się, która bądź to powoduje ukrycie siły kontrowersyjnego lub obciążonego emocjonalnie stwierdzenia, bądź też pozwala uniknąć jednoznacznego zajęcia stanowiska w danej kwestii. "Łasicza mowa" jest często stosowana zwłaszcza przez polityków, np. w celu manipulowania słuchaczami, odwrócenia ich uwagi od zjawisk niekorzystnych dla danej opcji politycznej, czy ukrycia faktów, przy równoczesnym zabezpieczeniu się przed posądzeniem o kłamstwo. Stosowana jest także często w publicystyce.
PERSWAZJA - sztuka przekonywania kogoś do własnych racji. Różni się od manipulacji tym, że przekonanie danej osoby do czegoś nie zaszkodzi jej w późniejszym czasie.
Trzy techniki oddziaływania na odbiorcę:
* apelowanie o zajęcie określonego stanowiska i podjęcie określonego działania
* sugerowanie pożądanych interpretacji i ocen
* racjonalne uzasadnianie słuszności prezentowanych poglądów.
Perswazja to także jedna z metod negocjacji, pozwalająca dojść do konsensusu, czyli porozumienia. Poprzez wspólne przeanalizowanie zaistniałego konfliktu, czy to w relacjach partnerskich, czy już na wyższych szczeblach, jest szansą na rozwikłanie konfliktu na korzyść obu stron. Jest niezbędnym czynnikiem łagodzącym spory i nie powinna wywoływać negatywnych skojarzeń, w przeciwieństwie do manipulacji. Kiedy jednak może zaszkodzić jednej ze stron wtedy właściwym określeniem będzie manipulacja.
Według Bralczyka propaganda to namawianie do czegoś lub odradzanie czegoś za pomocą odpowiednich argumentów
PROPAGANDA - (od łac. propagare - rozszerzać, rozciągać, krzewić); celowe działanie zmierzające do ukształtowania określonych poglądów i zachowań zbiorowości lub jednostki, polegające na perswazji intelektualnej i emocjonalnej (czasem z użyciem jednostronnych, etycznie niewłaściwych lub nawet całkowicie fałszywych argumentów). Gdy propaganda zmierza do upowszechnienia trwałych postaw społecznych, poprzez narzucenie lub zmuszenie odbiorców do przyjęcia określonych treści, wtedy stanowi jeden z elementów indoktrynacji. Propaganda obejmuje szeroki zakres form. Może być to sztuka wizualna, polegająca na przekazywaniu jasnych i powszechnie znanych symboli, przedmiotów, fotografia, muzyka i radio (a obecnie również telewizja i Internet), język ciała oraz taniec, literatura (praktycznie w każdej znanej formie, także ulotki), teatr oraz kino.
Bralczyk w dwojaki sposób definiuje propagandę:
1. Szerzenie jakichś poglądów, haseł mające w celu pozyskania zwolenników
2. Technika sterowania poglądami i zachowaniami ludzi polegająca na celowym i natarczywym oddziaływaniu na zbiorowość, połączonym manipulacją językową
Irena Kamińska-Szmaj dodaje, że propaganda ma charakter interdyscyplinarny. Odnosi się ona do różnych działań społecznych, w węższym ujęciu natomiast do politycznych
REKLAMA - to informacja połączona z komunikatem perswazyjnym. Zazwyczaj ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei (np.promowanie marki). Reklama przybiera różną postać - od rzetelnej informacji o cechach produktu, spotykanej głównie w prasie specjalistycznej, po wychwalanie produktu bez rzetelnej informacji merytorycznej o przedmiocie reklamy, co często przypisuje się reklamie telewizyjnej. Czasami reklama występuje w formie ukrytej - np. firmy organizują prezentacje własnych technologii czy też piszą artykuły do prasy specjalistycznej na ich temat - co jest na pograniczu reklamy i edukacji lub ukazywane są przedmioty, będące towarami określonej marki, umieszczone w kontekście filmu fabularnego. Czasem reklama łączona jest z korzyściami dla osób decydujących o skorzystaniu z przedmiotu reklamy - np. firmy sponsorują wyjazdy szkoleniowe lub pseudo szkoleniowe w atrakcyjne miejsca - co jest na pograniczu reklamy i korupcji. Ponieważ celem reklamy jest skuteczność ich oddziaływania na odbiorcę, dlatego można się spotkać w reklamie z treściami wywołującymi np. skandal obyczajowy lub procesy sądowe. Dzięki temu wzrasta zainteresowanie wokół reklamy a tym samym jej siła oddziaływania.
OŻÓG zdefiniował ją jako negatywne zjawisko narzucające odbiorcy schematyczną, prymitywną i podporządkowaną korupcji wizję świata.
Wyróżnił też kategorie semantyczne wzmacniające perswazyjność przekazu reklamowego:
* kategoria nowości
* kategoria tradycji
* kategoria naturalności
* kategoria skuteczności
* kategoria sukcesu
* kategoria wygody
* kategoria ceny
STYL URZĘDOWY - odmiana języka literackiego, realizowana w instrukcjach, zarządzeniach, regulaminów, komunikatach, zawiadomieniach i pismach urzędowych. Występuję w dwóch rodzajach: styl wypowiedzi kancelaryjnych i styl aktów prawnych. Należy do stylów oficjalnych, do sfery komunikacji społecznej.
Cechy stylu urzędowego:
* nakazowość;
* używanie trybu rozkazującego;
* przewaga zdań bezosobowych;
* odindywidualizowanie języka;
* słownictwo pozbawione emocji;
* nakazy i zakazy;
* częste występowanie strony biernej;
* treść w formie paragrafów i punktów;
* terminologia z zakresu ekonomii, prawa, administracji.
Formy zwrotów stylu urzędowego:
* zaleca się
* wzywa się
* uprasza się
* jest zobowiązany
* zakazuje się
* nakazuje się
* zabrania się
PRASA - określenie dzienników, czasopism i "środków masowego przekazywania powstałych w wyniku postępu technicznego" o charakterze informacyjnym, wydawanych periodycznie, nie rzadziej niż raz do roku, wyróżniających się stałym tytułem lub kolejnym numerem. Określenie "prasa" pochodzi od nazwy maszyny drukarskiej i sposobu powstawania "prasy", który polega na odciskaniu znaków na papierze. Informacja jest podawana za pomocą pisma i obrazu stałego lub, w przypadku mediów elektronicznych, za pomocą dźwięku, wizji lub innej metody przekazywania informacji.
Podstawowe funkcje prasy:
* funkcja informacyjna (głównym zadaniem prasy jest informowanie potencjalnych odbiorców o bieżących i aktualnych wydarzeniach)
* funkcja opiniotwórcza (pozwala ukształtować pogląd na dane zdarzenie/sytuację/stan)
* funkcja postawotwórcza (kształtuje postawę w danej sprawie)
* funkcja rozrywkowa (zawiera elementy rozrywkowe, nie mające większych wartości informacyjnych)
* funkcja kontrolna (kontroluje aparat władzy i jego poczynania)
* funkcja organizatorska (organizuje życie społeczne)
* funkcja integracyjna (integruje dane społeczeństwo)
Podstawowe cechy prasy:
* periodyczność (nie może ukazywać się rzadziej niż raz na rok)
* prasa nie ma zamkniętej formy (może ulegać przekształceniom/modyfikacjom/zmianom)
* możliwość dostosowania się do oczekiwań potencjalnego odbiorcy
* uniwersalność (wynika z powyższego argumentu)
* teoretyczna niezależność
* dostępność, szeroki zasięg
ARTYKUŁ PRASOWY - ogólna nazwa drukowanej wypowiedzi publicystycznej - od notatki informacyjnej na temat polityczny, społeczny, kulturalny, sportowy - po krótki esej. Dobry artykuł powinien być przejrzysty kompozycyjnie, zawierać logiczny wywód, w którym kolejne argumenty stanowią potwierdzenie tezy lub opis sytuacji.
CECHY WSPÓLNE ARTYKUŁÓW:
1. Nagłówek:
- kontrowersyjny
- zwraca uwagę
- duża pogrubiona czcionka
- forma hasła, równoważnika zdania, pytania retorycznego
- gra słów
- wykrzykniki
2. Akapit wstępny (LEAD)
- wstęp, zarys
- streszczenie całości
- wprowadzenie w temat
- bogatszy treściowo niż nagłówek
- czasami w formie pytania
- wytłuszczony
- w przypadku wywiadu - przedstawienie postaci
- cytat, aluzja
3. Korpus (tekst właściwy)
AKAPIT - podstawowy sposób dzielenia łamu na rozpoznawalne wzrokiem mniejsze fragmenty w celu zwiększenia czytelności tekstu. Podstawowa jednostka logiczna dłuższego tekstu, składająca się z jednego lub wielu zdań stanowiących pewną całość treściową. Zadaniem akapitu jest wyraźne zaznaczenie nowej myśli w bieżącym wątku wypowiedzi.
AKAPIT TRANZYTYWNY - akapit stanowiący przejście między tematami
FELIETON - (fr. feuilleton - zeszycik, odcinek powieści); specyficzny rodzaj publicystyki, krótki utwór dziennikarski (prasowy, radiowy, telewizyjny) utrzymany w osobistym tonie, lekki w formie, wyrażający - często skrajnie złośliwie - osobisty punkt widzenia autora. Charakterystyczne jest częste i sprawne "prześlizgiwanie" się po temacie. Gatunek ten wprowadzony został w XIX wieku na łamach francuskiego "Journal des Débats". Felieton jest zwykle umieszczany na stałej kolumnie (tzn. stronie gazety lub czasopisma - stąd po angielsku stały felietonista to columnist), zwanej kolumną felietonową. Do felietonów zaliczane są również stałe rubryki zawierające rysunki satyryczne (tzw. felietony rysunkowe). Obecne są najczęściej w polskich tygodnikach, ale również w dziennikach
KOMENTARZ - krótki tekst o charakterze opiniotwórczym. Zaczynamy od przedstawienia faktów, które chcemy skomentować, a następnie zamieszczamy własne opinie na dany temat. W tego typu wypowiedziach można używać słów nacechowanych emocjonalnie, by poprzez nie, wpływać na czytelnika. Komentarz powinien kończyć się podsumowaniem - wnioskiem autora, puentą lub pytaniem retorycznym skierowanym do odbiorcy.
Post został pochwalony 2 razy
Ostatnio zmieniony przez diabeł dnia Pią 10:38, 23 Maj 2008, w całości zmieniany 10 razy
|
|
